کد دعای فرج برای وبلاگ

                     به نام اوکه متولد می کند و میمیراند:

در ناباوری آغشته با گریستن روزی را آغاز کردم که فردی روزی اش دگر پایان یافته بود. آن روز حکمت و قسمت الهی طوری رقم خورد که چون منی تاب سکوت نداشتم و مدد از گریستن می خواستم تا شاید آرام شوم. لحظات هم چنان سپری میشد و من مبهوت در شگفتی چگونه رفتنش مانده بودم  و نمی دانستم چه واکنشی بازخورد مفید است در تکاوش ذهن یافتم سکوت کنم و تنها نظاره گر اشک های نزدیکان باشم ولی آه از آن لحظه ای که بر بالین او که در آرامش خفته بود و پرواز را آموخته بود رفتم و دگر سکوت در واژگانم بی مفهوم شد و به دور از اراده فریاد ها به سراغم آمدن و شیون ها نیز زاری می سرودند. برای آخرین بار بوسه ای بر دیدگانش ساختم و آخرین وداع را در خاطرات غم انگیزم ثبت کردم.

در بستر بی تحرکی آرمیده بود ولی هنوز لبخند هایش بر لبانش نقش داشتند و مهربانی در چروک های صورتش چینه بند بودند. او شاد بود چون دعوتنامه ی الهی برای دیدار پسر شهیدش به او فرستاده شده بود و او نیز با توشه ای از عشق خدایی که در دنیای فانی برایش ساخته بود این سفر را آغاز کرد.

ما حقیریم زیرا عادت های حقیدانه داریم بدین منظور این را عرض می کنم زیرا در دنیای فانی ارزش بودنمان و بودنشان را نمی دانیم و در لذت های کاذب خود را غرق کرده ایم و تاملی بر آخر خود نداریم.

هنوز باور ندارم رفتنش را تنها در ذهن دیدار بعدی با پدربزرگم را در قیامت می پرورانم.

به امید دیدار

نوشته شده در پنج شنبه 88/12/13ساعت 7:1 عصر توسط ریحانه خدادادی | نظرات ( ) |